Zapewne dla wielu osób nieobce jest twierdzenie, że dzieci są za małe, żeby zrozumieć niektóre sprawy a śmierć jest jednym z tych trudnych tematów, który każdy z nas wolałby ukryć za tym zdaniem. Niestety, rozmowa o śmierci jest niezbędna żeby nasze dzieci nie dorastały w ciągłym strachu przed umieraniem a wyczuwając nasze emocje np. podczas odwiedzania grobów 1 listopada, żeby potrafiły je zrozumieć i właściwie zinterpretować. Wielu psychologów uważa, że jest to kluczowe w procesie kształtowania się inteligencji emocjonalnej.

„Należy powiedzieć dzieciom prawdę, językiem dostosowanym do ich możliwości poznawczych. Nie wolno zwlekać, gdyż dziecko doskonale wyczuwa nasze emocje. Może zareagować lękiem, wyobraźnia może podsuwać mu przerażające wizje, bo pojmowanie świata zależy od wieku dziecka”. – Opowiada w wywiadzie psycholog Agnieszka Tyczka

Według Pani Agnieszki nie powinniśmy zwlekać z wytłumaczenie dziecku, tego, co się stało. Najczęstszym problemem nurtującym maluchy w obliczu śmierci bliskiej osoby jest obwinianie siebie. Dzieci często próbują wytłumaczyć sobie na swój własny sposób a najłatwiejsza odpowiedź, która najczęściej przychodzi do głowy, to m.in.  „dziadek był na mnie zły, dlatego odszedł”. Właśnie do takich sytuacji nie wolno dopuścić, reagując natychmiastowo.

Kiedy dziecko jest gotowe na wiadomość, że wkrótce umrze bliska mu osoba? Na to nie ma łatwej odpowiedzi, każde dziecko reaguje inaczej, każde inaczej pojmuje otaczającą rzeczywistość. Jedno jest pewne, im wcześniej, tym lepiej. Im więcej czasu będzie miało dziecko na oswojenie się z tą myślą tym lepiej się na to przygotuje. I wtedy pojawia się następny problem: dziecko zaczyna zastanawiać się, że przecież czeka je ten sam los, kiedyś ono też umrze. Jak reagować w takich sytuacjach tłumaczy Agnieszka Tyczka:

„Powiedzieć, że śmierć jest czymś uniwersalnym, dotyczącym wszystkich. Można np. powiedzieć "tak kiedyś umrzesz, ale wierzę, że nastąpi to wtedy, gdy będziesz miał dzieci i wnuki". Pomoże mu to zrozumieć perspektywę czasu Można odwołać się do doświadczeń dziecka z obserwacją przyrody. Na wiosnę kwiaty kiełkują, rosną im liście, kwitną, a potem powoli obumierają, podobnie jest z ludźmi i zwierzątkami.”

Warto też zastanowić się, jakie emocje śmierć wywołuje w nas. Jeśli my sami, jako dorośli, nie potrafimy poradzić sobie ze stratą, nie dziwmy się, że dzieci przejmują nasze emocje. Strach, złość, obwinianie wszystkich o tragedię, jaka nas dotknęła, jest przecież na porządku dziennym i jeśli sami nie powstrzymamy tego w sobie nie będziemy też potrafili pomóc naszym dzieciom. W procesie oswajania się ze stratą, ważne jest zachowanie przyjemnych wspomnień z osobą, która odeszła. „Pomocne jest zachowanie wspomnień, tworzenie albumów, skrzynek czy słoiczków pamięci, a także odwiedzanie grobu, wybieranie kwiatów i zniczy. Dzieci mogą mieć też potrzebę rysowania obrazków, laurek dla zmarłej osoby i zanoszenia ich na cmentarz – dzięki temu czują, że nadal mają kontakt z ukochaną osobą. Rodzice wierzący mogą przekazać swoją wiarę w życie po śmierci, nadzieję na spotkanie ze zmarłą osobą”. -  Tłumaczy Aleksandra Wilkin-Day, psycholog dziecięcy.

Pamiętajmy, że dzieci, tak jak dorośli też potrzebują czasu na oswojenie się ze śmiercią bliskiej osoby i nie powinniśmy lekceważyć ich uczuć. Przeciwnie, powinniśmy pomóc im w znalezieniu swojego własnego sposobu na poradzenie sobie z bólem i tęsknotą. Sposobów jest wiele i nie każdy będzie dobry, ale warto starać się i próbować dla dobra tych najmłodszych, którzy jeszcze nie potrafią przebrnąć przez to sami.

Źródło:

www.ebobas.pl

www.poradnia.kolbuszowa.pl